Marin Držić
Svoj čuveni književni dar razvio je u Sieni gledajući seljačke lakrdije, komedije i pastirske igre te igrajući se u njima. Godine 1526. Držić je izabran za jednog od dva rektora crkve Svih svetih u Dubrovniku, a dvanaest godina kasnije dobiva vladinu stipendiju nakon koje odlazi na studij u Italiju gdje studira crkveno pravo u toskanskom gradu Sieni.
U to vrijeme polako kreće prema umjetničkim vodama što je i demonstrirao kad ga je policija uhitila i kada je glumio ljubavnika u jednoj predstavi.
U prosincu 1545. Držić stupa kao komornik u službu austrijskog pustolova, grofa Christopha Rogendorfa s kojim odlazi u Beč gdje ostaje do polovice travnja 1546. godine. Nakon što je odradio svoje za Rogendorfa prije svibnja 1550. prima svećenički blagoslov, a 1553. biva izabran za službenika u uredu za sol. a 1556 odbacuje prijedlog da ponovno preuzme tu službu. U prosincu 1562. dolazi u Veneciju gdje se spominje kao kapelan venecijanskog nadbiskupa. Iste te godine dolazi u Dubrovnik, a u travnju stiže u Firenzu.
Što se tiče njegovih djela treba spomenuti dramska djela kao što su komedija “Pomet”, zatim pastoralna drama u stihu “Tirena”, rustikalna farsa u stihu “Novela od Stanca” 1550, rustikalno-mitološka drama u stihu “Venere i Adon”, komedija u prozi “Dundo Maroje”, komedija u prozi “Skup”. Izvođači Držićevih drama bile su amaterske družine kao što je družina Pomet, družina Garzarija sastavljene od mladih plemića, te družine koja se zvala Njarnjasi i koja je izvodila pastorale.
Njegovo stavralaštvo nailazilo je na priznanje suvremenika, ali je isto tako pobuđivalo prijepore, a nakon praizvedbe Tirene, Držić je bio optužen za plagijat čijom je žrtvom trebao biti Mavro Vetranović, što je ovaj odlučno zanijekao te je čak napisao pjesmu podrške u kojoj brani Držića. Možemo reći kako je cjelokupno njegovo stvaralaštvo najveći odjek imao u komedijama kao što su “Dundo Maroje” i “Skup”, a posebno karakterističnim smatra se renesansni vitalizam uz sjene sumnje i ironije koja nagovješćuje manirističko razdoblje.
Umro je u Veneciji 1567. godine.
U prosincu 1545. Držić stupa kao komornik u službu austrijskog pustolova, grofa Christopha Rogendorfa s kojim odlazi u Beč gdje ostaje do polovice travnja 1546. godine. Nakon što je odradio svoje za Rogendorfa prije svibnja 1550. prima svećenički blagoslov, a 1553. biva izabran za službenika u uredu za sol. a 1556 odbacuje prijedlog da ponovno preuzme tu službu. U prosincu 1562. dolazi u Veneciju gdje se spominje kao kapelan venecijanskog nadbiskupa. Iste te godine dolazi u Dubrovnik, a u travnju stiže u Firenzu.
Što se tiče njegovih djela treba spomenuti dramska djela kao što su komedija “Pomet”, zatim pastoralna drama u stihu “Tirena”, rustikalna farsa u stihu “Novela od Stanca” 1550, rustikalno-mitološka drama u stihu “Venere i Adon”, komedija u prozi “Dundo Maroje”, komedija u prozi “Skup”. Izvođači Držićevih drama bile su amaterske družine kao što je družina Pomet, družina Garzarija sastavljene od mladih plemića, te družine koja se zvala Njarnjasi i koja je izvodila pastorale.
Njegovo stavralaštvo nailazilo je na priznanje suvremenika, ali je isto tako pobuđivalo prijepore, a nakon praizvedbe Tirene, Držić je bio optužen za plagijat čijom je žrtvom trebao biti Mavro Vetranović, što je ovaj odlučno zanijekao te je čak napisao pjesmu podrške u kojoj brani Držića. Možemo reći kako je cjelokupno njegovo stvaralaštvo najveći odjek imao u komedijama kao što su “Dundo Maroje” i “Skup”, a posebno karakterističnim smatra se renesansni vitalizam uz sjene sumnje i ironije koja nagovješćuje manirističko razdoblje.
Umro je u Veneciji 1567. godine.